บอกเลยว่าถ้าบล็อกมันด่าผักกาดได้ มันคงด่ามาซัก365คำ หนึ่งคำต่อหนึ่งวันในโทษฐานการละเลยมันมาครบปีเต็มๆ มันก็คงจะถามว่า หายไปไหนมาาา ปล่อยบล็อกร้างจนสนิมขึ้นใยแมงมุมเกาะเงียบกริ๊บไม่มาดูดำดูดีกันเลย...ผักกาดก็จะให้ข้ออ้างก็คือ "เพราะยุ่งเลยไม่ได้มาเขียน" แต่ คนบ้าอะไรมันจะยุ่งได้ทั้งปี มันคือความจริงหรือมันคือข้ออ้างกันแน่
ชีวิตก่อน COVID-19 ของผักกาดเป็นแบบนี้ เขียนได้ไม่เป๊ะไม่ชัดเพราะมันยืดหยุ่น แล้วแต่ว่าช่วงไหนเน้นเรียนช่วงไหนเน้นทำงาน บางครั้งก็ตีกันทั้งคู่ แต่ก็รอดมาได้ เผลอแป๊บเดียว ชีวิตวนลูปมาหนึ่งปีแล้ว
Monday - (Study till 4pm), work, home at 1am
Tuesday - (Study till 4pm), work, home at 11pm
Wednesday - (Study till 4pm), homework and housework
Thursday - (Study till 4pm), work, home at 11pm
Friday - (Study till 4pm), work, work, home at 4-5am
Saturday - work, work, home at 3am
Sunday - work, work, home at 11pm
This was my routine before COVID-19, guess I can blame this loop for the reason (or an excuse) that I had abandoned my blog. If I was this blog I would totally be mad for being left for way toooo long. Well..sorry my blog..then let's start over!
โรงเรียนก็ไม่มีความเมตตาใดๆทั้งนั้น ให้การบ้านมาเหมือนกลัวนักเรียนว่าง โรงเรียนอื่นเขาไม่เรียนเยอะกันแบบนี้นะ ยิ่งตอนฝึกงานนี่ ผักกาดเป็นซอมบี้ที่เอ๋อที่สุดในโลกไปเลยฮะ ฮ่าๆๆ สรุปมาบ่นให้ฟังใช่มั้ยเนี่ย แต่ยอมรับเลยว่าอัดแน่นงี้เลยได้ฝึกเยอะ
School is mean sometimes.. well.. most times xp because they gave so many assignments during study and placement, but I guess that is the best way to improve myself since I had 0 experience and English is my second language.
เทอมแรก ปี2562: หลายงาน แต่ละอันสั้นๆ ผ่าน เย่
First semester year 2019: short.. but so many! DONE YAY
เทอมสอง ปี2563: หลายงาน แต่ละอันยาวว ก็ผ่านอะ เย่ (โควิดมา ได้ไปโรงเรียนน้อยมาก)
Second semester year 2020: still many works... each work took more time but DONE YAY (it was during COVID-19 so didn't go to school that much)
และ และ และ เทอมสุดท้ายกำลังจะมาาาาาา ขอให้ผักกาดโชคดี สัญญากับบล็อกแล้วว่า จะไม่ทิ้งเธอนานขนาดนั้นแล้วนะจ๊ะ
The last semester is coming soon! wish me luck! I have promised to my blog that I won't leave her (that long) again.